posterunek

posterunek {{/stl_13}}{{stl_8}}rz. mnż IIa, D. posteruneknku {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'żołnierz, funkcjonariusz organów ścigania, organów porządkowych lub pododdział, grupa żołnierzy, funkcjonariuszy trzymających straż, wartę, pełniących służbę w określonym miejscu': {{/stl_7}}{{stl_10}}Stawiać, rozstawiać, zdejmować posterunki. Obsadzać coś posterunkami. Przed wejściem do ratusza stał zwykle posterunek straży miejskiej. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'wybrane miejsce, stanowisko, punkt pełnienia straży, warty, bardzo często z wiatą, schronieniem dla pełniącego służbę': {{/stl_7}}{{stl_10}}Obsadzić, opuścić posterunek. Zdjąć kogoś z posterunku. Po alarmie żołnierze zajęli swoje posterunki. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'lokal, pomieszczenie, siedziba jednostki organów ścigania wojskowego, cywilnego lub służb porządkowych': {{/stl_7}}{{stl_10}}Posterunek policji, żandarmerii, straży miejskiej. Poszedł na posterunek zgłosić kradzież samochodu. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}4. {{/stl_12}}{{stl_7}}'zawód, stanowisko, funkcja nakładająca pewne obowiązki względem ludzi, społeczeństwa, państwa': {{/stl_7}}{{stl_10}}Posterunek pracy. Kapitan jako ostatni opuścił swój posterunek. Dziennikarz był zawsze na swoim posterunku. <niem.> {{/stl_10}}